Linia energy 172

                                                                                                               Kraków  sierpień 2006




Linia energy 172


                         energy sama się rodzi
cierpliwie ---
                                 - - -

             ludzie wsiadają do miejskiego autobusu 172
  który przycumował do krawężnika ulicy
        mężczyzna płci przeciwnej bóg Energy
        który nie rozumie dlaczego ktoś kocha irlandzką muzykę
        malinowo wsiadł jak wiatr w swym wózku inwalidzkim
            przeczesał dłonią włosy podziwiania
           młodości i starości  i dziecięctwa i zwierząt i paczek
           i siatek rąk i ramion wystrzelonych w kosmos nieopodal
   niklowanych poręczy…

            sąsiad sąsiadowi podkrada czytaniem kolumny gazety             
                w trzeszczącym przylepieniem ludzi autobusie
    by dowiedzieć się że dla
          pewnego księdza w japoni czas kiedy kwitną wiśnie
    jest okropny bo jest alergikiem
             w zaduchu upału zasłabłe kobiety tracą energię
   na wypatrywanie pieprzności faceta
        emocjami tańczącego brzucha
        subtelnością tatuażu na lędźwiach 
        istna kompresja seksu
    i co w niej robi samotność geniusz ludzkości
    w wyobraźni karmi króliki suchym chlebem miejskości 
   



        strasznie niepoważny pomarańczowy czterolatek
    wierci przestrzeń balonem „kiss me” jak jasną zielenią
        niebieskiej kobiety troska ogniskuje spojrzenie siwizny i malinowego ufnego uśmiechu
        ( tymczasem toczą się różne kategorie rozmów
o malinowości świata)

       ---    linia energy 172 motoryką swych kół miesza Kraków
 zlepia domy klei reklamy
           jak całokształt jak obłość …
                    

          zgodnie z regulaminem prawa autobusu
 wywieszonym za plecami kierowcy
        wchodzi Energy-Ona płci przeciwnej uwielbienie
                    jak westchnienie
prawie wszyscy wpuścili w krzyk muzykę dookoła siebie

                 oni spojrzeli sobie w oczy
                 dziewczyna która kocha labę
                 jej czarne okulary które odbijają słoneczność
                 po molach pacyfików
                 jej filtry czujące śmiałość opalania
                 woodstock i spacer po trotuarach bazarów

       --- autobus wkleił oczy w asfalt drogi i słuchanie

             przed sauną duszy i ciała
             w gorącym malinowym deszczu potu
             przyjmuje ją na kolana
             na trawie bez wiagry w nadziei
             studenckie zero w kieszeni
             lecz w myślach śpią
         
        
       

                               całują się
             wyrzucili z oczu free -jazz  hip-hop
             a może bethowenowski song wrzucony
             na parapet organów




                                                                           Andrzej Paluszkiewicz